دستان گرم تو

- ستاره قطبی من -

در گورستانی که گم شده ام.

شهر صلیب های واژگون

شب های گرم تابستان

و بادی که میدانم

پرده های توری را

به جنون خواهد برد

...

دور چیزی جمع شده بودند آنهمه آدم و به زمین نگاه می کردند. از آن وقتهایی بود که دلم میخواست بروم خودم را به اولین ردیف برسانم و ببینم به چه نگاه می کنند. با هم حرف می زدند. همهمه ای که هیچش معلوم نبود از کلمات. مبهم و گنگ صدا می ریختند روی تابوتی که تویش - پشت و رو مردی خوابیده بود و موهایش، آنطور تمیز اما درهم و وحشی، شبیه هیچ کدام از مردانی نبود که می شناختم - مردانی که دوست داشته ام، مردانی که دوستشان داشته ام و نمی دانستند، مردانی که دوستم داشته اند و نفهمیده ام. دست راستش - تکه پارچه ای مچاله در آن مشت کرده - از تابوت بیرون مانده بود و من می دانستم روزی این مرد به گوشه ای از زندگی ام می گیرد.