تو که چشمات خیلی قشنگه

از صبح تا حالا بیش‌تر از بیست بار این آهنگ را گوش داده‌ام. هی می‌خواند و تمام می‌شود، باز می‌پرانم‌اش از اول. رقیق‌ام می‌کند. لبخند می‌زنم، احساساتی می‌شوم و دلم می‌خواهد همه را بغل کنم. از این احساساتی شدن‌ اما، کسی چیزی نمی‌فهمد. مثل مواقع مستی‌، که دیگران می‌بینند منٍ اخمو، تبدیل می‌شوم به یک بی هوا بخند که  قهقه‌اش بند نمی‌آید. همان موقع هم مثل حالا، نمی‌توانم بروم و این آدم‌ها را بغل کنم، و بهشان بگویم همه‌شان برایم مهم‌اند. آدم‌ها زیاد دوست ندارند این جور حرف‌ها را بشنوند. دوست ندارند برای دیگران مهم باشند. یا حداقل این طور وانمود می‌کنند. طوری نگاه می‌کنند که انگار از تیمارستان آمده‌ام، یا دارم دروغ می‌گویم. پوزخند می‌زنند و یک جور خاصی می‌گویند« مرسی» که آدم از خودش و احساس‌اش خجالت بکشد. کاش من هم خواننده بودم  و به همین راحتی و زیبایی می‌توانستم بگویم « می‌دونستی که چشامی، همه ی آرزوهامی» و کسی نمی‌توانست پوزخند بزند.

این ها را گفتم که بدانید این آهنگ می تواند کاری کند که حتا من این جوری بشوم. وگرنه نگران نباشید؛ هوس خوانندگی به سرم نزده‌ است.