سین ِ گمشده

هیچ دوستی را آدم دوبار از دست نمی دهد. حالا اینکه من و تو نفهمیدیم این از دست رفتنمان از کی شروع شد، شاید بخاطر آنهمه بی سر و صدایی اش بود که با تعجب های کوچک و خرده دلگیری های بی ضرر، آرام آرام رشد کرد و جان گرفت و بزرگ شد. آنقدر بزرگ که دیگر دلم برایت تنگ نمی شود و ذهنم خاطره های مشترکمان را در گوشه ای دور مخفی کرده است. نمی توانم بگویم این روزهای کم رنگ از تو، خوب است یا بد است یا چی. فقط میدانم این دور شدن مرا از همه ی آدمها دور کرده و رغبتم را به دیدن دیگرانی که همیشه پشت تو قرار می گرفته اند در صف، کشته است. آن اولویت بندی ِ خام دستانه ی من از دوستانم که اول تو بودی و بعد بقیه؛ حالا با نبودن اولین نفرش، سردرگمم کرده برای انتخاب یک دوست برای یک روز. می نشینم فکر می کنم توی این وقتهای طلایی ِ سرکار نرفتن و آزاد بودن، فردا فلانی را ببینم با بهمانی را. برای انتخابهایم دلیل می آورم و مقایسه شان می کنم با هم، شاید یکی به آن یکی بچربد و بشود تصمیم. اما آنقدر این مقایسه های پرش دار و متقاطع کش می آیند که فرداها در خانه سپری می شوم و دوستانم نادیده تر می مانند.

هیچ دوستی را آدم دوبار از دست نمی دهد. حالا اینکه من و تو گاهی هم دیگر را می بینیم با آن فاصله ی حجیمی که بینمان افتاده، با آن نگاه های دوراوری که به هم می اندازیم، با آن همه بی خبری که از هم داریم و لحن رسمی و تصنعی ِ مهربانانه مان با هم، با حسادت های ریزی که در دلم می گذرد و با روزهای بی هم رفته مان قطع می شود، با احساسی که یادم می آید به تو داشته ام و تا میاید ولو بشود روی صورتم یکی دو ساعت ِ با هم بودنمان تمام میشود و سقلمه ای از "مبادا احمق جلوه کنی" جمع و جورش میکند، با همه ی چیزهایی که تو پشت آن ماسک بی اعتنای چهره ات و آن صدای سرد و عجیبت شاید پنهان می کنی و من نمی فهمم، با همه ی اینها فکر می کنم هیچ وصله ای ما را دوباره به هم نمی چسباند. در صدای من و تو چیزی گم شده است. لحنی، لهجه ای از همدردی، از همشادی، هم گریه ای و هم پایی در خیابان ها و دانشگاه ها و گالری ها، هم نشینی ها در همه ی کافه های دنج این شهر، هم روزی ها و هم شبی ها و هم گردی هایمان؛ فراموش شده است. مثل کسی که به جبر روزگار به زبانی جز زبان مادری اش حرف میزده و وقت خوشحالی یا عصبانیت ناگهانی اش، به زبان مادری ابراز ِ حس می کند، من و تو شاید آن زبان دوم و بیگانه بوده ایم و حالا به زبان مادری برگشته ایم. البته این، آنی نیست که یازده – دوازده سال با آن زندگی کرده ام. و در تمام آن سال ها فکر می کردم ما زبان مادری ِ گمشده ی همیم که بازیافته ایم همدیگر را، به سختی دوباره یادگرفته ایم و حالا به لهجه ی روانی حرف می زنیم- می زدیم. که یکهو در چاله چوله های فراموشی افتاد. و همه چیز از اولین پنهان کاری و اولین دروغ ساده شروع شد.

دیگر گریه ام نمی گیرد، دلم تنگ نمی شود، و هیچ کسی را اشتباهن به نام تو صدا نمی زنم. شماره ات در گوشی من تنها یک شماره است- بی نام – که نه نام تو بر آن نشست، نه تمامی نامهایی که به آنها صدایت می زدم.

من تو را دوباره از دست نمی دهم چرا که حس می کنم دوباره باز نخواهمت یافت و این طالع نگری ِ ناخودآگاه مرا میراند به ندیدنت. دلم می خواهد در ذهنم همان تنها دوستی باشی که از فکر ِ دور شدنت به گریه می افتادم و در آن شب زمستانی ِ بد مست، فقط تو را صدا میزدم که کنارم باشی. همان لبخند کمیاب و صدای عجیب، همان کلمه های ناب باشی و من در هر جای دنیا که باشم جای تو را کنار خودم خالی کنم.

دروغ چرا. پاییز رخنه کرده در لحظه هایم. همانطور دلگیر، همانطور ملتهب ِ باریدن. می خواهم زرد شوم و بریزم با باد. گزنده باشم از سوز ِ سرما و بوزم بر درختانی که برای خواب زمستانی برهنه می شوند. و در این میان شاید بوی تو را، رفیق قدیمی ام، از روزهایی که رفته اند بشنوم.

راستی؛ سایه را یادت هست در پریشانی ِ آویشن؟