رفتن و ماندن

این روزها دارند می‌نویسند از دلایل رفتن. از دلایل ماندن. اغلب‌شان را می‌خوانم و نگاه می‌کنم به آدم‌هایی که دانه دانه دارند می‌روند. روزی من هم یکی از آن‌‌ها خواهم شد؟ نمی دانم.

دلایل رفتن زیاد است. به اندازه‌ی همه‌ی محرومیت‌هایی که در زندگی‌هامان کشیده‌ایم. ماهایی که کودکی و نوجوانی و جوانی‌مان را در ساختار سیاسی فعلی گذرانده‌ایم. برای به دست آوردن حداقل‌هایی که حق طبیعی‌مان بوده، برای رسیدن به آزادی‌هایی که در ذهن‌مان پر و بال گرفته‌اند و بزرگ شده‌اند و معلوم نیست چقدر راضی و خوش‌حال نگه‌مان دارند.

دلایل ماندن هم به قدر آدم‌هاست. همان‌قدر زیاد و همان‌قدر پیچیده و متفاوت. برای من خیلی ساده و احساسی‌اند. گذاشتن آدم‌هایی که دوستشان دارم در شرایطی که خودم هم نمی‌توانم تحمل‌اش کنم، مهم‌ترین آنهاست. مادرم را با مهربانی‌اش که همیشه پشت غروری بزرگ پنهان است. پدرم که همین حالا بردن نام‌اش اشک‌ام را در می‌آورد. برادرم که هنوز این‌همه جوان است و چشم‌ام نگران‌اش. بقیه‌ی دلایل، مهم‌تر از این‌ها نیستند.

به توصیه‌ی سر هرمس ، آهنگی می‌شنوم. غم دنیا در دلم می‌ریزد. نمی‌فهمم چه می‌گوید اما می‌دانم از خداحافظی‌ست.* خداحافظی برای همیشه. رفتنی برای بی‌بازگشت. برای «حتا دلت هم برایم تنگ نشود»ای که بگوید و نخواهد ببیند اشک‌ات دارد رودخانه می‌شود. دریا می‌شود. اقیانوس نا‌آرام می‌شود. 

این‌جا خوب نیست. ماندن درد دارد. سختی دارد. اعصاب خرد و خشونت پیدا و پنهان دارد. خنجرهای تیز شده در جیب و بر دست و حتا بر زبان دارد. آدم های فضول انگشت‌کن در هر سوراخ زندگی دارد. لباس اجباری، مشاوره‌ی اجباری، حتا رویای اجباری دارد. این‌جا سرزمین مجبورهاست. اما من هستم. فعلن می‌مانم کنار همه‌ی این‌ها و حتا فحش‌شان می‌دهم.

شاید هم روزی، دور یا نزدیک، توی راه طولانی تا فرودگاه، دل دل کنم برای همه‌ی آن‌ها که عزیزند و بروم.

* نام آهنگ Me Voy  یا  I am leaving از Yasmin Levi است.